Ne acıdır ki Allah Elçisi’nin vefatından sonra, önce Arap Müslümanlar, ardından onları takip eden diğer İslâm milletleri, dinimizin birçok ilkesini törelere, ihtiraslara, hatta geriye dönerek cahiliye adetlerine kurban ettiler. İslâm Peygamberi’nin irtihalinden kısa süre sonra cahiliye dönemindeki bazı insanlık dışı örflerini, uydurma hadisler ve Kur’ân’ın keyfi yorumlarıyla hortlattılar. Köle ve Cariye Meselesi de bunlardandır. Resûlullah’ın, Kur’ân’ı sıkı uygulamasıyla kaldırıldığı, yok edildiği zannedildi ise de esasen kalkmamış, âyette buyrulduğu gibi Allah’ın Elçisi vefat eder etmez ümmet, ökçeleri üzerine gerisin geri cahili kisveye geri döndü (3/Âl-i İmran 144) ve bütün acımasızlığıyla pusuda bekleyen zulüm mekanizmasını sahneye koydu.

Asırlardır Allah’ın dinine rağmen Müslümanın idrakine dayatılan, Kur’ân’ın hükmü değil, Arap’ın cahiliyedeki örfüdür. Kur’ân adına hüküm veren ulemâ öğünerek, İslâm’dan önce birçok sebep vardı, İslâm köle olma sebebini teke indirdi; savaşta esir almak, diyerek güya dinimizin yaklaşımını(!) makul göstermeye çalışıyorlar. Savaşta ele geçirilen kadın esirlerin, sayı gözetmeksizin cariye yapılıp harem oluşturulabileceği ilkesine cevaz veriyorlar. Gayet tabiidir ki oryantalist çevreleri tezlerine inandırmaları mümkün değildir. O çevreler ise bu fikirlere sarılıp şanlı dinimize her koldan taarruz ediyorlar. Bizim gibi düşünüp kalem oynatan birkaç kişiyi de gözden ırak tutup dünya kamuoyunu iğfal ediyorlar.

Kölelik meselesinde cahiliyeden İslâmî döneme geçiş oldukça sıkıntılı olmuştur. İslâm Peygamberi en yakın arkadaşlarından dahi eski geleneklerin terk edilmesi sadedinde ciddi dirençlerle karşılaşmıştır. “Cariyenin Aşkı” adlı tahlil romanı, sözü edilen töre-İslâm çatışmasının geçiş dönemindeki sancıları konu edinmektedir. Romanımızın kahramanı olan cariyenin yaşadıkları üzerinden, İslâm’ın, dolayısıyla Hz. Peygamber’in, töreye karşı verdiği mücadele tahlil edilmektedir.